ذهن برتر

واقعاً ژست ها برای چیست؟ وقتی صحبت می کنیم ، بیشتر ما دست هایمان را به طریقی تکان می دهیم که اصلاً آگاهانه به آن فکر نمی کنیم. آیا آن حرکات معنایی دارند؟ اگر چنین است ، چگونه آنها به توانایی ما برای بیان خود در تماس های ویدیویی کمک می کنند یا به آنها آسیب می رسانند؟ سو about تفاهمات زیادی در مورد حرکات دست وجود دارد. اکثر مردم در مورد آنها نسبت به حرکات نسبتاً اندکی که دارای نشانه هستند فکر می کنند ، مانند موج دستی ، کف دست رو به بیرون یا (در بعضی فرهنگ ها) "انگشت شست به بالا". اما بیشتر حرکات به جای انتقال معانی خاص مانند خود گفتار ، گفتار را همراه و تقویت می کنند. این حرکات تأکید ، یا روشن کردن ، یا تشدید سخنان ما است. برای مثال ، لرزش سر را که همراه با "نه" کلامی است ، در نظر بگیرید به عنوان روشی که نشان می دهد دیگر نمی توان در مورد آن موضوع خاص مذاکره کرد. بلندگو ممکن است در حالی که به پایین نگاه می کند ، ابروها را برای ابراز تأسف به سمت پایین و پایین بکشد و سر را کمی تکان دهد ، نه بگوید. همه آن زبان بدن به شنوندگان گوشزد می کند که این انکار نهایی است ، شاید با تأسف ، اما نهایی. دسته کلی دیگر از حرکات به ویژه برای کمک به ما در درک آنچه گفته می شود بسیار مهم است. محققان این حرکات ضربان را می نامند ، و به نظر می رسد هدف اصلی آنها تأکید بر هجاهای خاصی از کلمات برای کمک به درک معنای کلمه است. گاهی اوقات ، تأکید یک هجا بر دیگری معنای یا بخشی از سخنرانی را تغییر می دهد (به عنوان مثال ، Plato v فلات) و معلوم می شود که ما احتمالاً یک اشاره با هجا کلیدی انجام می دهیم. محققان بر این باورند که این نوع سیگنالینگ بخش مهمی از درک است ، به ویژه هنگامی که سر و صدای زیادی مانند یک رستوران در اطراف وجود دارد. من به اهمیت این حرکات به طور خاص فکر کرده ام زیرا این روزها ارتباطات زیادی از طریق کنفرانس های ویدیویی انجام می شود. بیشتر افراد هنگام اتصال به کنفرانس ویدئویی خود می نشینند و در نتیجه ، دستان آنها در جایی در انتهای پایین صفحه ناپدید می شوند ، و دیگر هرگز در طول جلسه دیده نمی شوند. با توجه به اینکه در انتهای دریافت ویدئو معمولاً صدای طیف کاملی دریافت نمی کنید ، به دلیل عدم کفایت داخلی بلندگوها و میکروفون ها در رایانه ها و لپ تاپ ها ، درک آنچه که می گویید (و شنیدن) ممکن است دشوارتر از سخنرانی حضوری شما بنابراین اگر درک سخنان شما دشوارتر است و از حرکات ضرب و شتم معمول شما محروم است برای کمک به رمزگشایی سخنان خود ، به شخص منتظر پایان نظرات درخشان خود رحم کنید. اگر جلسه طولانی باشد ، نتیجه می تواند کاملاً خسته کننده و گیج کننده باشد ، در حین صحبت یک شخص با شخص دیگر ، وقفه های متعددی وجود داشته باشد و حواس پرتی اتاقی که در آن هستید ، ادامه توجه به اتاق مجازی را دشوار می کند. جای تعجب است که هر چیزی به طور کلی برقرار می شود! انواع دیگر حرکاتی که محققان تشخیص می دهند شامل حرکات قاطعانه و حرکات لغوی است. اولی شامل اشاره کردن است (این توده ، نه آن توده) و دومی شامل حرکاتی مانند ضربات بازو و لرزیدن هنگام گفتن سرد است. از بین همه این دسته ها ، دسته آخر شاید کمترین ضروری باشد ، زیرا آنها معمولاً واژگان خاصی را تکرار می کنند ، اما همه این دسته از حرکات برای کمک به درک مطلب در گفتار مفید هستند. بنابراین حذف م effectivelyثر آنها در حین بزرگنمایی ، سایر جلسات جلسه را به چالش می کشد و حضور در صحبت های شما را برای آنها دشوار می کند. ژست گرفتن خوب است. اشاره به کمک به تأکید ، اعتقاد راسخ و درک مطلب کمک می کند. هنگام کنفرانس ویدیویی ، آنها را خودسرانه از ارتباطات خود حذف نکنید. بلکه حتی با شدت بیشتری از آنها استفاده کنید تا به مخاطبان خود کمک کنید تا شما را درک کرده و باور کنند.